ΤΟ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ

Βαρέθηκα να ακούω ξυπνητήρια. Να χτυπάνε για λίγο, να με ταράζουν, να τα κλείνω. Να κουδουνίζουν, να με συγχύζουν, να τα κλείνω. Να παίζουν μουσική, να τα κοιτάω με μισό μάτι, να τα κλείνω. 

Όσο και να τσιρίζεις, όσο και να ουρλιάζεις, άψυχο και άβουλο ξυπνητήρι θα είσαι μόνο κομμάτι της ρουτίνας μου. Φώναζε δίπλα μου, ούρλιαζε μέσα στο αυτί μου. Αυτή είναι η δουλειά σου. Εγώ όμως και πολλοί άλλοι «εγώ» μπορούμε να σε κλείνουμε. Μπορούμε να σε κάνουμε να σιωπάς για λίγα ακόμα λεπτά και με μαζοχιστική διάθεση να σε προγραμματίζουμε να αρχίσεις πάλι τις τσιρίδες όταν πρέπει.

«Η θλίψη για το κλείσιμο της ΕΡΤ θα είναι μεγαλύτερη αν η ΕΡΤ ανοίξει πάλι»

Στεναχωρήθηκα πολύ που έκλεισε η ΕΡΤ. Θα στεναχωρηθώ όμως πολύ περισσότερο αν ανοίξει πάλι με αυτήν την Κυβέρνηση…
Δεν ήμουν από τους τυχερούς – άτυχους που είδαν ζωντανά το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης. Δεν το είδα, γιατί ήμουν ήδη στο προαύλιο της ΕΡΤ μαζί με πολλούς ακόμα σοκαρισμένους, θλιμμένους, θυμωμένους, συναισθηματικά φορτισμένους ανθρώπους.

Όσοι μαζευτήκαμε εκεί την πρώτη μέρα της κατάληψης το κάναμε για δύο λόγους. Ο πρώτος, είναι ο προφανής. Συμπαράσταση και αλληλεγγύη στους απολυμένους της ΕΡΤ. Ο δεύτερος όμως, που θεωρώ πως είναι και ο πιο σημαντικός, ήταν γιατί πιστέψαμε ότι ίσως αυτή να είναι η σπίθα που όλοι περιμέναμε για να ανάψει η φωτιά.

Ο κόσμος που βρίσκεται στο πλευρό σας, βρίσκεται και γιατί θέλει να καταργηθούν τα χαράτσια, θέλει να κερδίσει πάλι την αξιοπρέπεια που τόσο βάναυσα του έχουν στερήσει, θέλει να θρηνήσει τους φίλους και συγγενείς που δεν άντεξαν…