ΤΟ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ

Βαρέθηκα να ακούω ξυπνητήρια. Να χτυπάνε για λίγο, να με ταράζουν, να τα κλείνω. Να κουδουνίζουν, να με συγχύζουν, να τα κλείνω. Να παίζουν μουσική, να τα κοιτάω με μισό μάτι, να τα κλείνω. 

Όσο και να τσιρίζεις, όσο και να ουρλιάζεις, άψυχο και άβουλο ξυπνητήρι θα είσαι μόνο κομμάτι της ρουτίνας μου. Φώναζε δίπλα μου, ούρλιαζε μέσα στο αυτί μου. Αυτή είναι η δουλειά σου. Εγώ όμως και πολλοί άλλοι «εγώ» μπορούμε να σε κλείνουμε. Μπορούμε να σε κάνουμε να σιωπάς για λίγα ακόμα λεπτά και με μαζοχιστική διάθεση να σε προγραμματίζουμε να αρχίσεις πάλι τις τσιρίδες όταν πρέπει.

Κανείς που δεν θέλει να ξυπνήσει δεν θα σε υπακούσει. Όποιος δεν μπορεί να ξυπνήσει θα σε αγνοήσει. 

Από μικρό παιδί, σε ακούω να μου χαλάς τον ύπνο. Σε έγραφα στα παλιά μου τα παπούτσια και γύρναγα πλευρό. Ακόμα κι αν ήξερα πως αν δεν πάω σχολείο θα μείνω από απουσίες, θα χάσω την τάξη μου, θα μείνω πίσω, θα καταστραφώ, μπλα, μπλα, μπλα… Μικρό παιδί ήμουν. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Εσύ χτύπαγες, εγώ άλλαζα πλευρό…

Ακόμα βυθίζομαι στα όνειρά μου. Πάντα θα θέλω 5 λεπτά ακόμα. Ίσως, απλώς να φοβάμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Όμως, δεν είσαι εσύ που θα με σηκώσεις. Εσύ είσαι άψυχο, άβουλο και απλώς προγραμματισμένο.

Ένα απλό σκούντημα του πατέρα μου ήταν πάντα αρκετό για να με κάνει να πεταχτώ από το κρεβάτι μου. 

Ένα γλυκό χάδι της μάνας μου, με έκανε πάντα να ανοίξω τα μάτια με χαμόγελο. Να πλυθώ, να ντυθώ και να φάω το πρωινό μου στο πόδι.

Μια γλυκιά καλημέρα της γυναίκας μου, ένα τρυφερό φιλί της κόρης μου, ένα χοροπηδητό του γιου μου πάνω στο κρεβάτι μου, έστελνε πάντα χωρίς δεύτερη σκέψη το Μορφέα για ύπνο και εμένα για ζωή. 

Ίσως, μικρό, θλιβερό μου ξυπνητήρι αν σηκωνόσουν κι εσύ μαζί μου να φάμε παρέα πρωινό, να πούμε δυο κουβέντες και να βγούμε μαζί στο δρόμο… ίσως, αν με έπειθες πως πραγματικά με ξυπνάς για κάποιο λόγο και όχι επειδή είσαι απλώς ρυθμισμένο να το κάνεις… ίσως αν κι εσύ μπορούσες να σηκωθείς από το κομοδίνο, να κάνεις τους δείκτες σου σπαθιά, να κάνεις το τζάμι σου κοφτερή λεπίδα και τους αριθμούς σου βόλια… ίσως τότε να σε άφηνα να με ξυπνήσεις…

Μέχρι τότε όμως ΣΚΑΣΕ επιτέλους. Σταμάτα να φωνάζεις. Κόψε τη μουσική σου. Δεν το καταλαβαίνεις, πως έτσι με κοιμίζεις περισσότερο;